Co do zasady okres amortyzacji dla budynków użytkowych wynosi 40 lat. Okres ten można pomniejszyć o liczbę lat od dnia oddania budynku do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji podatnika. Okres amortyzacji nie może to być krótszy niż 10 lat.
Amortyzacja metodą liniową jest jedną z podstawowych stawek amortyzacji i wynosi ona:
10% dla kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych, budynków zastępczych – trwale związanych z gruntem,
4,5% dla podziemnych garaży, zadaszonych parkingów, budynków kontroli ruchu powietrznego, zbiorników, silosów, magazynów podziemnych, zbiorników, komór podziemnych,
2,5% dla innych niż wcześniej wymienione budynków niemieszkalnych.
W odniesieniu do budynków niemieszkalnych, dla których stosuje się stawkę 2,5% może być przyjęta indywidualna stawka amortyzacyjna. Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji nabycia obiektu używanego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych. Amortyzacja według stawek indywidualnych może być stosowana w przypadku budynków ulepszonych jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Ustawodawca nie określił jednak sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to przedsiębiorca musi podjąć stosowne działania aby zebrać określoną dokumentację.
Przedsiębiorcy przysługuje prawo do podwyższenia określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników, jednak nie wyższych niż 1,2 jeśli budynek używany jest w warunkach pogorszonych bądź gdy jego używanie odbywa się w warunkach złych – 1,4.