Rodzaj dokumentu: interpretacja indywidualna
Sygnatura: DD3.8222.2.329.2015.CRS
Data: 2016.01.07
Autor: Minister Finansów
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych –> Zwolnienia przedmiotowe
Podatek dochodowy od osób fizycznych –> Źródła przychodów
Wniosek ORD-IN (PDF) jest to skan orginalnego wniosku ORD-IN umieszczony w pliku w formacie PDF, otwiera się w nowym oknie 367 kB
Treść dokumentu
ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ
Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 22 października 2013 r. Nr DD3/033/111/CRS/12/RD-109825/13, wydaną przez Ministra Finansów, stwierdzającą nieprawidłowość interpretacji indywidualnej z dnia 9 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1301/10-2/AG, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 15 listopada 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej opodatkowania uzyskanego przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 15 listopada 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca organizuje dla wszystkich pracowników imprezę integracyjną, finansując ją w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Impreza ma charakter otwarty, zatem każdy pracownik może w niej uczestniczyć.
Impreza organizowana jest na podstawie listy zadeklarowanych osób, które wyraziły chęć uczestnictwa. Koszt imprezy sfinansowano w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Mimo, że skierowano do wszystkich pracowników ofertę wzięcia udziału w imprezie, nie każdy pracownik z niej skorzystał. Dotyczy to także osób, które zadeklarowały swój udział w spotkaniu integracyjnym. Faktura za imprezę wystawiona jest za całość kosztów bez wyszczególnienia na poszczególnych jej uczestników. Wartość pieniężna świadczeń udostępnionych pracownikom w trakcie imprezy stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu w części przekraczającej kwotę zwolnioną łącznie na świadczenia rzeczowe i pieniężne, tj. 380 zł. Przychód ten dotyczy pracowników, deklarujących udział w spotkaniu bez względu na fakt ich uczestnictwa. Dla pracowników nie zadeklarowanych i nie uczestniczących w imprezie integracyjnej przychód nie powstaje.
W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:
Czy wartość imprezy integracyjnej, którą pracodawca finansuje w całości ze środków ZFŚS należy opodatkować proporcjonalnie na wszystkich pracowników w części przekraczającej kwotę zwolnioną na świadczenia rzeczowe i pieniężne 380 złotych, czy tylko należy opodatkować pracowników biorących w niej udział…
Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia na rzecz pracowników finansowane w całości ze środków ZFŚS pracodawcy w postaci imprezy integracyjnej powodują powstanie przychodu po stronie pracownika w części przekraczającej kwotę zwolnioną na okolicznościowe świadczenia rzeczowe oraz świadczenia pieniężne 380 złotych.
Dla pracowników nie korzystających i nie deklarujących swojego udziału w imprezie integracyjnej nie powstaje przychód ze stosunku pracy.
W interpretacji z dnia 9 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1301/10-2/AG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, stwierdzając że wartość imprezy integracyjnej, którą pracodawca finansuje w całości ze środków ZFŚS należy opodatkować jako przychód ze stosunku pracy proporcjonalnie na wszystkich pracowników deklarujących swój udział w tej imprezie, bez względu na fakt uczestnictwa w niej, w części przekraczającej kwotę zwolnioną na świadczenia rzeczowe i pieniężne, czyli 380 złotych.
Działając na podstawie art. 14e § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, w dniu 22 października 2013 r. Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację indywidualną z dnia 9 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1301/10-2/AG, stwierdzając, że w analizowanym stanie faktycznym z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia przez pracownika mamy do czynienia wyłącznie w sytuacji, gdy pracownik ten uczestniczył w danej imprezie sfinansowanej przez pracodawcę. Pracownik, który nie zadeklarował udziału w imprezie oraz pracownik, który zadeklarował udział w imprezie, ale z jakiś względów w niej nie uczestniczył, nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy (zmiana interpretacji indywidualnej Nr DD3/033/111/CRS/12/RD-109825/13).
Biorąc ponownie pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, stwierdzam, co następuje.
Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.
Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).
Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.
W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.
Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:
po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.
W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).
Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników imprezy integracyjnej nie będzie stanowić dla pracowników nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału przez pracowników w imprezie zorganizowanej przez pracodawcę nie prowadzi do powstania przychodu a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę.
Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
W konsekwencji należało zmienić, z urzędu, zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2013 r. Nr DD3/033/111/CRS/12/RD-109825/13, gdyż jest nieprawidłowa.
Stosownie do art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.
Zmiana interpretacji dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym.
POUCZENIE
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.