Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego dobra osobiste człowieka takie jak m. in.: zdrowie, cześć, wolność, swoboda sumienia, wizerunek, nazwisko lub pseudonim, tajemnica korespondencyjna, podlegają ochronie prawa cywilnego. Ustawodawca przewidział zarówno majątkowe środki ochrony dóbr osobistych, jak i niemajątkowe środki ochrony.
Środkami majątkowymi ochrony dóbr jest możliwość zażądania zadośćuczynienia pieniężnego bądź też zapłaty określonej sumy pieniężnej na wyznaczony cel społeczny, na zasadach przewidzianych w kodeksie. Sąd może przyznać osobie, której dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę jako zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Sąd na żądanie osoby pokrzywdzonej może zasądzić określoną sumę na cel społeczny, który wskaże ta osoba.
Przykładem niemajątkowego środka ochrony jest roszczenie o zaniechanie działania zagrażającego dobrom osobistym. Takim środkiem będzie również prawo żądania od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia oraz złożenia oświadczenia odpowiedniej treści w wyznaczonej formie. Kodeks cywilny przewiduje również możliwość zastosowania chociażby powództwa o ustalenie bezprawności naruszenia.
Normy prawne dotyczące ochrony dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się również wobec osób prawnych. Dobra osobiste osób prawnych to wartości niemajątkowe, dzięki którym dany podmiot funkcjonuje zgodnie ze swoim zakresem działań. Głównie dotyczy to renomy oraz dobrego imienia.
Ochrona dóbr osobistych przysługuje w sytuacji bezprawnego zagrożenia bądź też naruszenia dobra osobistego.