Prawo gospodarcze prywatne to całokształt zasad oraz norm prawnych, za których pośrednictwem państwo a także organy Unii organizują i kontrolują działalność gospodarczą.
W przeciwieństwie do publicznego prawa gospodarczego, gdzie prawo publiczne odznacza się podporządkowaniem/nadrzędnością podmiotów – państwo – obywatel, w prawie prywatnym mamy do czynienia z równorzędnością podmiotów. Cechą stosunków prywatnoprawnych jest pozostawanie podmiotów w pozycji równorzędnej.
Prawo prywatne obejmuje te wszystkie przepisy, które chronią interes prywatny. W przypadku, gdy przyznawane jest pierwszeństwo interesowi ogółu, dana norma prawna będzie częścią prawa publicznego. Bardzo często w określonych sytuacjach interes publiczny oraz prywatny idą z sobą w parze, a prawo jest wyrazem wzajemnego kompromisu.
Realizacja norm oraz zasad zawartych w prawie prywatnym zależy w głównej mierze od podmiotów tego prawa. Prawo publiczne skierowane jest wyłącznie do państwa, natomiast normy prawa prywatnego, adresowane są do każdego. Podmiotami prawa gospodarczego prywatnego są zarówno osoby fizyczne jak i osoby prawne, łącznie z państwem oraz innymi podmiotami prawa publicznego, w zakresie, w jakim uczestniczą w obrocie gospodarczym, wykorzystując swoją autonomię majątkową oraz prywatną. Tak więc państwo może być adresatem prawa prywatnego, w przypadku, gdy realizuje zadania w formach prawa prywatnego. Prawo prywatne reguluje obrót handlowy oraz stosunki prawne pomiędzy osobami prywatnymi.
Źródłem prawa gospodarczego prywatnego będzie zarówno Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia, akty prawa miejscowego, które w określony aspektach dotyczą interesu prywatnego podmiotu.