Istnieje podział prawa gospodarczego na prawo publiczne oraz prywatne. Podział taki rozróżnia sama Konstytucja oraz ustawy, które podkreślają dualistyczność systemu prawa. W określonych przypadkach istnieje uzasadniona konieczność łączenie regulacji prawa publicznego z prawem prywatnym.
Podział na prawo gospodarcze publiczne oraz prywatne podyktowany jest również znaczeniem praktycznym. Normy prawa publicznego określają inną drogę rozstrzygania sporów na drodze sądowej czy inne tryby postępowania, niż jakie są przewidziane w prawie gospodarczym prywatnym. W obu tych rodzajach prawa widoczne jest zróżnicowanie podmiotów. W przypadku prawa publicznego mamy do czynienie z podmiotami publicznymi, które reprezentują państwo, a także inne podmioty w zakresie realizacji określonych zadań publicznych. Podmioty te działają w granicach jakie są przewidziane przez ich kompetencje. W prawie prywatnym występują osoby fizyczne, prawne oraz inne jednostki działające autonomicznie, których celem jest zaspokojenie ich własnego interesu.
Prawo gospodarcze publiczne stanowi całokształt, zbiór norm prawnych, które regulują proces oddziaływania państwa oraz organów Unii Europejskiej na gospodarkę z udziałem organów administracji publicznej, jak również podmiotów prawa publicznego czy prawa prywatnego. Podstawowym celem norm prawa publicznego jest zapewnienie ochrony podstawowych wartości gospodarki rynkowej. Prawo wyznacza dopuszczalny zakres ograniczenia wartości w interesie publicznym. Prawo gospodarcze publiczne reguluje również działalność gospodarczą (bezpośrednią i pośrednią) prowadzoną przez państwo oraz samorządy terytorialne. Takie działania określane są jako oddziaływanie interwencyjne (regulacja własnościowa) w gospodarce rynkowej.