Na potrzeby poniższego tekstu przyjmijmy następującą historię: na okres roku zatrudnieni byliśmy na umowie o pracę w danej firmie. Znajdowała się ona jednak poza miastem, co oznaczało dla nas konieczność codziennej jazdy pociągiem jazdy pociągiem. Koszta zakupu biletów miesięcznych – związane z dojazdem – wynosiły nas 300 złotych miesięcznie, co w skali roku daje nam sumę 3600 złotych (12 × 300). Pytaniem jest: czy wydaną przez nas kwotę możemy w zeznaniu rocznym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy, czy zobowiązani jesteśmy do wykorzystania przysługującej nam ryczałtowej kwoty 1688,72 zł wynikającej z PIT-11? Dla uściślenia dodajmy, że posiadamy dowody na wydatek w postaci biletów imiennych i od strony formalnej nie ma żadnych zastrzeżeń.

Docelową sytuacją jeżeli chodzi o koszta otrzymania dochodów ze stosunku pracy rzeczywiście jest przysługujący z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ryczałt w wysokości 111,25 złotych miesięcznie i 1335 złotych rocznie (art. 22 ust. 2, podpunkt 1: [koszta] wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej). W przypadku kiedy miejsce zamieszkania (stałego lub czasowego) znajduje się w innej miejscowości niż zakład pracy i pracownik nie otrzymuje żadnego dodatku z tym związanego, kwota ryczałtu rośnie do 319,06 miesięcznie, a w skali roku 1668,72 zł ( art. 22 ust. 2, podpunkt 3: …wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę)

Jednak w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) zawarta jest jednak możliwość zapisania wydatków na wyjazd w ich aktualnej kwocie, jednak pod pewnymi wyjątkami. Artykuł 22 ust. 11 stwierdza: jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi. Oznacza to, że pracownikowi przysługuje prawo do zamieszczenia w zeznaniu kosztów fatycznych jeżeli:

  1. Są one wyższe niż wyznaczony ryczałt

  2. Dojazd do zakładu pracy odbywa się z użyciem środków komunikacji miejskiej (pociąg, autobus, kolej, prom)

  3. Pracownik posiada bilety imienne, którymi może poświadczyć że rzeczywiście odbywał opisane w zeznaniu podróże.

Z powyższego brzmienia ustawy wynika też, że nie istnieje górna granica jeżeli chodzi o możliwość odpisania kosztów dojazdu – jedynym są granice naszej opłacalności i wygody

Wracając więc do opisanego wyżej przykładu: tak długo, jak mamy możliwość potwierdzenia faktu że odbyliśmy podróż wymaganym przez ustawę środkiem i nie otrzymujemy żadnego zwrotu ze strony firmy, wydaną przez nas kwotę – a więc 3600 złotych – z powodzeniem odliczyć możemy jako koszta uzyskania dochodu

Share
This