Przedsiębiorca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych stosując metodę indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Według tej metody podatnik dokonuje odpisów od wartości początkowej w równych ratach przez cały okres amortyzacji, stosując indywidualne a jednocześnie stałe stawki.
Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych bądź ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.
Swoboda określania wysokości stawek jest jednocześnie związana z ustawowymi limitami minimalnego okresu amortyzacji. Dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji okres amortyzacji musi wynosić co najmniej
2 lata – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
3 lata – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
5 lat – w pozostałych przypadkach.
Natomiast okres amortyzacji dla środków transportu, w tym również samochodów osobowych nie może być krótszy niż 30 miesięcy. W przypadku budynków oraz budowli okres amortyzacji wynosi co najmniej 10 lat bądź 3 lata w zależności od warunków określonych w ustawie. Przepisy prawne określają również minimalny okres amortyzacji dla budynków niemieszkalnych.
Limitowaniu podlegają również indywidualne stawki amortyzacyjne, które zostały przyjęte dla używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Przedsiębiorca może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że minimalny okres amortyzacji dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) albo budowlach nie może być krótszy niż 10 lat. W określonych przypadkach minimalny okres amortyzacji dotyczącej inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się według zasad zawartych w przepisach ustawy.