Podatnik musi dokonać wyboru metody, w oparciu o którą będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych przed dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych. Wybrana metoda będzie obowiązywała, aż do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Dlatego też wybrana metoda nie może ulec zmianie w trakcie używania środka trwałego.
W przypadku metody liniowej podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych w równych ratach przez cały okres użytkowania środka trwałego. Rata jest określona na podstawie stawki z załącznika do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przedsiębiorca stosując tę metodę może zastosować podwyższenie stawek amortyzacyjnych budynków oraz budowli używanych w warunkach pogorszonych tzn. pod ciągłym działaniem par wodnych, wody, nagłych zmian temperatury, znacznych drgań czy też innych czynników, które powodują przyspieszenie zużycia obiektu. W tym przypadku współczynnik nie może być wyższy niż 1,2. Stawki amortyzacyjne mogą być również podwyższone w stosunku do budynków, budowli używanych w warunkach złych tzn. pod wpływem niszczących środków chemicznych. Przedsiębiorca stosuje współczynnik nie wyższy niż 1,4.
Podwyższenie stawek może nastąpić w stosunku do maszyn, urządzeń oraz środków transportu, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych lub też wymagających szczególnej sprawności technicznej. Wyłączeniu podlega jednak morski tabor pływający. Również w przypadku maszyn oraz urządzeń, które są zaliczane do grupy 4-6 oraz 8 KŚT , poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, można zastosować podwyższenie stawki. Zastosowane współczynniki nie mogą być wyższe niż 2,0.
Wybierając metodę liniową podatnik może bez ograniczeń wielokrotnie obniżać w dowolnej wysokości stawki amortyzacyjne dla środków trwałych. Przepisy prawne nie limitują wysokości obniżenia stawki amortyzacyjnej.