Umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują dwie metody, które określają obowiązki podatkowe osób fizycznych wykonujących pracę najemną za granicą: wyłączenia z progresją oraz zaliczenia proporcjonalnego.
Określone metody są stosowane w przypadku, gdy dana umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania dotyczy opodatkowania dochodów za granicą. W przypadku, gdy podatnik otrzymuje wynagrodzenie w państwie obcym, ale zgodnie z postanowieniami danej umowy podlega ono opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji, nie mają zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania.
Metoda wyłączenia z progresją
W przypadku, gdy podatnik oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium RP zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bądź też innych umów międzynarodowych – podatek określa do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodając dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali. Następnie ustala się stopę procentową podatku do tak obliczonej sumy dochodów. Ustaloną zgodnie stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Metoda zaliczenia proporcjonalnego
Natomiast jeżeli podatnik osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium RP, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawiera zapisów o konieczności zastosowania metody wyłączenia z progresją bądź też z państwem, w którym dochody są osiągane, Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium RP. Dodatkowo od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to jednak możliwe jest jedynie do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.