Środki trwałe stanowią bardzo często większą część ogółu aktywów w przedsiębiorstwie. Wielkość środków trwałych, która posiada przedsiębiorstwa warunkuje rozwój przedsiębiorstwa i ukazują sytuację majątkową oraz finansową firmy.
Pojęcie środków trwałych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w art. 3, jako rzeczowe aktywa trwałe, które odznaczają się określonymi cechami. Przede wszystkim środek trwały charakteryzuje się określonym czasem użyteczności ekonomicznej powyżej 1 roku. Dodatkowo ma postać rzeczową w przeciwieństwie do wartości niematerialnych i prawnych. Środki trwałe są również kompletne, zdatne do użytku oraz przeznaczone na potrzeby określonej jednostki.
Do środków trwałych zaliczane są:
nieruchomości: a w szczególności grunty, budowle, budynki, będące odrębna własnością lokale;
prawo użytkowania wieczystego gruntu, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;
urządzenia, maszyny, środki transportu oraz inne rzeczy;
ulepszenia w obcych środkach trwałych;
oraz inwentarz żywy.
Z pojęciem środka trwałego nierozerwalnie wiąże się również odpowiednia wycena środka trwałego. Wycena polega na przypisaniu określonym środkom trwałym wartości wyrażonej w pieniądzu. W zależności od przyjętej metody do wyceny środka trwałego otrzymuje się:
wartość wyjściową (początkową) środka trwałego, odzwierciedlającą sumę faktycznie poniesionych kosztów inwestycyjnych, które były związane z jego nabyciem bądź też wytworzeniem;
wartość odtworzeniową, będącą wartością całkowitego kosztu odtworzenia środka trwałego posiadającego te same właściwości technologiczne;
wartość likwidacyjną. (rezydualna), będącą wartością odpadów uzyskanych z chwilą likwidacji danego środka trwałego z uwzględnieniem kosztów likwidacyjnych.