Stosunek pracy nawiązuje się na podstawie mianowania w przypadkach określonych w odrębnych przepisach niż przepisy kodeksu pracy. Osoba zatrudniona na podstawie mianowania jest pracownikiem. Stosunek pracy na podstawie mianowania jest zaliczany do pozaumownego stosunku pracy.

Stosunek pracy na podstawie mianowania dotyczy określonych grup zawodów m. in.: nauczycieli, prokuratorów, komorników sądowych, urzędnika państwowego, ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Mianowanie jest aktem jednostronnym, dokonywanym przez podmiot zatrudniający. Osoba mająca być pracownikiem zatrudnionym na podstawie mianowania, nie jest uczestnikiem tego aktu, jednakże jej zgoda wyrażona przed albo po dokonaniu aktu – jest konieczną przesłanką powstania stosunku pracy. Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w akcie nominacji, a jeśli terminu tego nie określono – z dniem doręczenia osobie mianowanej tego aktu. Akt mianowania sporządzany jest w formie pisemnej. Co do zasady mianuje się na czas nieokreślony, chociaż można dokonać nominacji na czas określony.

 

 

Kandydatom z którym nawiązywany jest stosunek prawny na podstawie mianowania przepisy szczegółowe bardzo często stawiają określone wymagania. W przypadku urzędnika państwowego – mianowana może być osoba, która: ukończyła osiemnaście lat życia, posiada pełną zdolność do czynności prawnych, korzysta z pełni praw publicznych, posiada odpowiednie wykształcenie, odbyła aplikację administracyjną, jest obywatelem polskim, ma nieskazitelny charakter oraz posiada stan zdrowia, który pozwala na zatrudnienie na określonym stanowisku.

 

Stosunek mianowania charakteryzuje się większym stopnień podległości służbowej niż stosunki umowne. Pracownik jest bardziej dyspozycyjny.

Share
This