Uzyskiwanie dochodów wiąże się z koniecznością ponoszenia określonych ciężarów podatkowych niezależnie od tego w jakim kraju dany dochód zostanie uzyskany. W pewnych wypadkach konieczne jest ustalenie miejsca opodatkowania, a także określenia, czy dana osoba będzie podlegać ograniczonemu, czy też nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż osoby fizyczne, które mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów Mówimy wówczas o nieograniczonym obowiązku podatkowy.
Dana osoba ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wówczas, gdy posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych bądź gospodarczych tzw. ośrodek interesów życiowych, bądź też przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym.
Natomiast osoby fizyczne, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Mamy wówczas do czynienia z tzw. ograniczonym obowiązkiem podatkowy.
Aby uniknąć sytuacji, w której ta sama osoba będzie musiała zapłacić podatek w dwóch państwach, państwa zawierają między sobą umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określając zasady pobierania należnego podatku. W zależności od wzajemnych ustaleń dochody podlegają opodatkowaniu tam, gdzie położone jest źródło przychodów bądź też zgodnie z miejscem zamieszkania podatnika.