Zgodnie z ogólnie przyjętymi praktykami dotyczącymi stosunków pracy, nieobecność wywołana chorobą nie stanowi przyczyny do zwolnienia i podlega finansowej rekompensacie ze strony pracodawcy. Jest to ogólnie przyjęty fakt, jednak pewne jego konsekwencje mogą stać się potencjalnie kłopotliwe dla pracownika. Rozliczenie podatkowe przewiduje bowiem instytucję „kosztów uzyskania przychodów”, to jest – związanych z pracą wydatków które odliczyć można w zeznaniu podatkowym. Stąd teraz pytaniem jest: czy i jak traktować można okres choroby i otrzymane za ten czas wynagrodzenie w świetle prawa podatkowego?
Przede wszystkim, świadczenia wynikające z choroby pracownika mogą przybrać postać:
- Wynagrodzenia chorobowego – podobnie jak regularne wynagrodzenie, jest ono wypłacane jako efekt stosunków pracy i traktowane w z ten sam sposób. Oznacza to, że podlega ono opodatkowaniu na zasadach ogólnych i kwalifikuje się do odliczenia kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z prawem bowiem nieistotne jest faktycznie wykonywanie pracy, a jedynie otrzymywane przychody ze stosunku pracy
- Zasiłku chorobowego – przychodu nienależącego do stosunków pracy i kwalifikujący się do osobnej kategorii ujętej w Ustawie o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych ( art. 20 ust. 1-2). Oznacza to, że w przypadku kiedy jest to jedyne świadczenie wypłacone pracownikowi to nie podlega ono możliwości odpisu i pracownik zobowiązany jest podać jego kwotę w całościowo
Zgodnie z powyższym, jedynie sytuacja w której otrzymaliśmy wynagrodzenie chorobowe uprawnia nas do skorzystania z możliwości odpisania kosztów przychodu. Choć dla niektórych może być nieintuicyjne, fakt że nie pracowaliśmy nie oznacza że otrzymane przez wynagrodzenie nie kwalifikuje się do zysków ze stosunku pracy