Źródła prawa podatkowego
Naczelnym źródłem prawa podatkowego jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., która stanowi w art. 84, że każdy ma obowiązek ponoszenia ciężarów oraz świadczeń publicznych,
w tym także podatków, które zostały określone w ustawie. Dodatkowo w drodze ustawy może nastąpić nałożenie podatków czy innych danin publicznych, a także określenie podmiotów (podmiotów zwolnionych) przedmiotu opodatkowania, stawek, ulg, umorzeń (art.217). W konstytucji znajduje się również zapis zezwalający jednostkom samorządu terytorialnego na ustalanie wysokości podatków oraz opłat lokalnych w zakresie określonym przez ustawę (art.168).
Kolejnym źródłem prawa są ustawy. Przede wszystkim ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. , która określa zarówno zobowiązania podatkowe, informacje podatkowe jak i postępowanie podatkowe, czynności sprawdzające, kontrolę podatkową oraz tajemnicę skarbową. Przepisy tej ustawy stosuje się do opłat, podatków, niepodatkowych należności, do których ustalania i określania mają prawo organy podatkowe. W polskim systemie podatkowym istnieje również szereg ustaw normujących w sposób dość dokładny poszczególne rodzaje podatku np. ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania czy ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Źródłami prawa podatkowego będą również ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia wykonawcze do ustaw. Dodatkowo organy jednostek samorządu terytorialnego w drodze uchwały mogą decydować o konstrukcji podatków lokalnych.