W polskim systemie świadczeń możemy wyróżnić dwa rodzaje świadczeń z tytułu niezdolności do pracy z powodu choroby. Pierwsze wynagrodzenie za czas choroby, które zostało określone Kodeksie pracy oraz ubezpieczenie chorobowe, wynikające z systemu ubezpieczeń społecznych.

Katalog osób uprawnionych do każdego z świadczeń jest różny. W przypadku wynagrodzenia chorobowego prawo do niego przysługuje wyłącznie: pracownikom, osobom wykonującym pracę nakładczą oraz osoby odbywającym służbę wojskową. Zasiłek chorobowy otrzymają osoby objęte ubezpieczeniem w razie choroby oraz macierzyństwa, które zostały określone w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych.

 

W świetle przepisów Kodeksu pracy pracownik, który jest czasowo niezdolny do pracy z powodu choroby bądź też odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, zachowuje prawo do wynagrodzenia w wysokości 80%. Ma to również zastosowanie w przypadku pracownika, który ukończył 50. rok życia, którego niezdolność do pracy trwa łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego.  Takie wynagrodzenie określane jest jako wynagrodzenie chorobowe. W przepisach wewnętrznych danego zakładu pracy może być ustalone wyższe wynagrodzenie chorobowe z tego tytułu.

 

Pracownik ma prawo do 100% wynagrodzenia, w przypadku, gdy jest czasowo niezdolny do pracy z powodu wypadku w drodze do pracy lub z pracy bądź też choroby przypadającej w czasie ciąży. Kodeks pracy określa również przypadki, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego. Wynagrodzenie za okres niezdolności do pracy oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i nie ulega ono obniżeniu w przypadku ograniczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

 

Share
This